Bewoners Maria (74) en Petra (75): ‘Je hele sociale leven verandert'

Foto: Petra van Vijfeijken (links) en Maria Marcus bij hun oude woningen, die in het voorjaar van 2026 gesloopt worden.

(Bron: Eindhovens Dagblad, 24-11-2025)

„Op de dag dat ik er vijftig jaar woonde, heb ik de sleutel ingeleverd.” In haar nieuwe appartement zit Maria Marcus aan de koffie met Petra van Vijfeijken. Het is nieuwbouw, anderhalve kilometer van het huis waar ze vijftig jaar heeft gewoond.

„Mijn man is er ziek geworden en 24 jaar geleden overleden. Onze zoon en dochter zijn er opgegroeid. Ze hebben er op straat gespeeld en zijn er uit huis gegaan”, schetst Marcus in een notendop de plek die ze heeft achtergelaten.

Over haar gloednieuwe appartement heeft ze niets te klagen. Toch blijft het wennen. „Het is niet zozeer de buurt die ik mis. Ik mis de mensen. Buurvrouwen Behtiye en Michelle stonden altijd voor me klaar. Alles is uit elkaar getrokken, iedereen is uitgewaaierd. Je hele sociale leven verandert.”

Van Vijfeijken is uiteindelijk met haar man Henk een stuk verderop in de straat neergestreken. Een half jaar nadat Marcus was vertrokken, vonden zij daar hun nieuwe thuis. ,,Wij konden elkaar echt niet missen'', zeggen de dames lachend.

In de Bloemenbuurt/Oud Moskou in Helmond-Oost woonden ze bij elkaar om de hoek: Maria in het grote hoekhuis aan de Begoniastraat, Petra in een bovenwoning aan de Fresiastraat.

„Niemand snapt dat we het 52 jaar hebben volgehouden. Het was heel klein.” Voor de Van Vijfeijkens was het goed. Ze zijn met z’n tweetjes en hebben een dure hobby waarvoor ze vaak van huis waren; motorracen. Ze zijn nooit op zoek geweest naar een ander huis.

Ook al waren de woningen oud en versleten. Ook al gebeurden er in de buurt weleens dingen die het daglicht niet konden verdragen. Ook al liepen ze de deur niet plat bij elkaar. Het was hun buurt. Ze kenden de mensen en wisten de weg in de omgeving. De buurvrouwen voelden zich er prettig.

Al vijftien jaar ging volgens hen het verhaal dat de buurt gesloopt zou worden. Voor veel bewoners kwam het officiële besluit van sociale verhuurder Woonpartners dan ook niet als een grote verrassing.

,,Heel blij waren we”, vertelt Marcus. ,,Eindelijk wisten we waar we aan toe waren”, zegt Van Vijfeijken. ,,En toen begon het”, vult Marcus aan. ,,We moesten zelf op zoek naar een ander huis.” Ze kregen urgentie en konden rekenen op begeleiding van Woonpartners.

Langzaam verdwenen steeds meer bekende gezichten uit de oude buurt. Via een leegstandsbeheerder trokken tijdelijke huurders in de vrijgekomen woningen. Marcus had haar zinnen gezet op kleiner gaan wonen. Dat lukte met het nieuwe appartement.

Van Vijfeijken en haar man hebben de hele stad doorkruist. Steeds als ze in het huizenzoeksysteem iets zagen wat zou kunnen bevallen, gingen ze er naartoe. De buurt verkennen. Het huis bekijken.

,,We hebben heel veel plekken gehad, van Noord tot Brouwhuis. Vaak wisten we meteen dat het niets voor ons was. Een huis dat we wel graag wilden, ging net aan onze neus voorbij. Er was iemand met meer urgentie.''

Uiteindelijk kwam eenzelfde soort huis vrij en kregen zij de sleutel. ,,We hebben nu een huis met verwarming. Dat hadden we nog nooit gehad'', noemt ze een voordeeltje.

Voor de woningen boven en beneden was er eerst samen één ingang. Als het koud was, stonden de sterren op de ruiten. „Je hoorde altijd het verkeer op de Deurneseweg. In de zomer moest je de balkondeur dicht doen, anders kon je de tv niet horen”, zegt Van Vijfeijken.

,,Nu wonen we veel rustiger. Het is hier heel stil.'' Ze zegt het alsof ze wat reuring mist. ,,Ik mis de jeugd. We hadden een paar fijne buren die altijd klaar stonden. Ik weet zeker dat ze ons zouden komen halen als we in Amsterdam waren en niet naar huis konden. Nu woon je tussen allemaal ouderen.''

Marcus is naar de bijeenkomst geweest waar Woonpartners de plannen voor de nieuwe woningen heeft laten zien. De buurt krijgt een andere naam; Floriskwartier. Er komen 207 appartementen, geen rijwoningen. Marcus was onder de indruk van de plaatjes.

Terug verhuizen naar hun oude buurt als de nieuwe woningen in 2028 klaar zijn, zijn de dames niet van plan. „Op onze leeftijd ga je niet zomaar verkassen”, zegt Van Vijfeijken. „Het wordt toch nooit meer hoe het is geweest”, zegt Marcus.

Ze gaan zeker kijken als de huizen tegen de vlakte gaan. „Ik wil wel meehelpen. Dan ga ik die sloopkogel een flinke duw geven”, zegt Marcus lachend.

In de jaren 50 van de vorige eeuw is Algemeen Belang opgericht. Dat was de ‘rode’ socialistische tegenhanger van rooms-katholieke woningbouwverenigingen in Helmond.

De leden/aandeelhouders waren vooral mensen die vanwege hun geloofsovertuiging (protestants) of hun politieke voorkeur (socialist) nergens een woning kregen.

Met hun aandeel kochten zij een voorkeurspositie voor een woning die Algemeen Belang zou gaan bouwen. Het eerste nieuwbouwproject van Algemeen Belang is in de volksmond ‘Oud Moskou’ gaan heten. Het is dus een verwijzing naar het communisme/socialisme.

De rooms-katholieke woningbouwverenigingen Binderen en het socialistische Algemeen Belang zijn in 1993 gefuseerd tot Woonpartners.