Het vrije gevoel

Want als we ze later bij de motorzaak treffen zijn daar ook zoon, schoondochter en hond met de Harley. “Het geeft ons werkelijk een gevoel van vrijheid,” vertelt Annet, die na één keer angstig achterop zitten besloot gewoon zelf haar motorrijbewijs te halen. Het verhaal van twee mensen en hun passie voor motoren.

Chopper
“We leerden elkaar op ons dertiende kennen,” vertelt Lucien Hagelaar, inmiddels 72. “Nog nét voor we twintig waren zijn we getrouwd en niet veel later kregen we onze twee kinderen. Dat was een heel bewuste keuze. Het betekende namelijk ook dat we begin veertig waren toen de jongens uit huis gingen. Toen zijn we aan een soort tweede jeugd begonnen en ben ik gaan motorrijden. Mijn lesmotor was een 500cc Honda. Handig en wendbaar. De eerste motor die ik kocht werd een Yamaha Virago. Ik plande direct een mooi kampeerweekend naar Luxemburg, waarbij Annet achterop ging.” Annet vult aan: “Maar ik had werkelijk moeite met dat achterop zitten en besloot daarom zelf te gaan lessen. In het begin was ik wel angstig. Vooral voor de noodstop. Maar ik haalde mijn examen in één keer en reed vanaf dat moment op mijn eigen choppertje.”

Sfeer
“Motorrijden,” vervolgt Lucien, “geeft me een heerlijk vrij gevoel. Je bent heel intensief bezig en je bent buiten. Dat is heel fijn.” “En daarnaast is er natuurlijk de sfeer van motorrijders onder elkaar,” vertelt Annet. “Dat is ook heel bijzonder. Als we elkaar bij events zien, dan vergaapt iedereen zich ook aan elkaars motor. Motorrijders zijn niet één soort mensen. Je hebt de keurig nette mensen, maar ook het ‘rauwe volk’. Wat we met elkaar delen is de passie voor het motorrijden en motoren.” Als we die motoren willen zien, lukt dat even niet. “Die staan hier niet bij ons huis, want er is helaas geen plek voor in de parkeergarage hieronder. Dus staan ze bij onze zoon. Daar liggen ook onze helmen en de kleding. Op zich is dat jammer, want dat is toch net iets van een drempel als je wilt gaan rijden.”

170
We spreken af in het weekend verder te praten en dan ook de foto’s te schieten. Zaterdag rijden ze namelijk met zoon en schoondochter naar de seizoenstart bij een motordealer in ’s-Hertogenbosch. “Lekker over de kleine weggetjes,” zegt Lucien blij. Als we ze treffen hebben ze inderdaad een kleine twee uur over Helmond-’s-Hertogenbosch gedaan en stralen ze. Lucien laat zijn Suzuki Burgman 650cc motorscooter zien. Annet haar Honda. Ook een scooter, ook een automaat. Lucien: “We hebben qua motor op onze leeftijd wel een stapje terug gedaan. Mijn vorige was een Yamaha Goldwing 1500cc. Maar ook op deze kan ik nog steeds 170 km/u.” 

Je ziet hoe de hele familie Hagelaar hier in zijn element is. Zelfs de hond die mee is, lijkt van motorrijden te houden en het eerste kleinkind haalt binnenkort óók het motorrijbewijs.

Rustig
Hoewel de motor dus 170 km/u kan, rijden Lucien en Annet vooral rustig. Genietend van het aansnijden van mooie bochten. Nu in Brabant, maar even zo goed in de heuvels van Limburg of de Eiffel. “We zijn ook voorzichtig,” vertelt Annet, “want je bent heel kwetsbaar op een motor en mensen zien je vaak niet. We proberen ook altijd oogcontact met automobilisten te maken. Dat je zeker weet dat je in beeld bent.” Lucien: “Bij mij is het tot twee keer toe mis gegaan. De eerste keer had ik net mijn Goldwing en werd ik met tachtig kilometer per uur van achteren aangereden door een automobilist die mij én het stoplicht waar ik voor stil stond niet gezien had. Ik moest worden geopereerd aan mijn schouder en de motor had 19.000 gulden schade. Het duurde een jaar voor die weer heel was.”

Annet vertelt dat ze tijdens het rijden er eigenlijk altijd rekening mee houdt dat ze niet gezien wordt. Verstandig. Wij zien deze bijzondere zeventigers weldegelijk ondertussen. Een bijzonder stel met een gedeelde passie.